Hayat hızlı bir yolculuktur. Bazen aylar, yıllar nasıl bu kadar çabuk geçiyor diye düşünür dururuz. Bizi mutlu eden anlar, kişiler eski günlerde kalmıştır artık.    Özellikle günümüzde eski günleri yâd eden kişi sayısı daha çok artmaya başlamıştır. Şimdiki zamandan memnun olmayan insanlar, geçmişten de bir türlü kopamaz ve kendini hep oralarda bir yerlerde hayal eder. Eski günler ile ilgili sözler, çoğu kişiyi duygulandırır. Paylaşıldıkça da herkes o sözlerin içinde kendinden bir duygu ve bir anı bulur.    Zaman, eski günlerde de aynıydı, bugün de aynıdır. Ah!. Nerede o eski bayramlar? Ah! Nerede o eski günler? Ah! Nerede o gençlik günlerim? Nerede, nerede?..” Bu ve buna benzer sözleri yaşlı olanlarınızdan birçok defalar sanırım duymuşsunuzdur.Gerçekten de o eski günlerin, büyük bir hayıflanma gerektirecek kadar ne gibi özelliği olabilir?  Şunu söylemeliyim ki; aslında bayramlar aynı bayramlar, günler de aynı günler ama insanlar aynı insanlar değiller.    Değişen; bizim özlem duyduğumuz günlere yüklediğimiz anlamlardır. “Modernizm’in karşısında eriyen manevi değerlerimizi hatırlıyor ve nostalji yapma gereğini duyuyoruz. Bilinçaltımızdaki halen kaybolmamış geçmiş güzel hatıralara bir ışık tuttuğumuzda, ruhumuzdaki “özlem dolu” serzenişi dindirmeye çalışıyoruz.   İşte tam burada yaşadığımız anların güzellikleri ortaya çıkıyor. Futbola olan sevdamın başladığı yıllara dönüp baktığımda çocukluğumun o anlarını saygıyı sevgiyi hissediyor oluyorsunuz. Siyah önlüklerin olduğu yıllarda okuldan eve gelip çantayı eve bırakıp toprak sahalara kendimizi attığımız yıllara dönüyor ve özlemle ah o eski günler diyorsunuz.   Toprak saha derken de o eski boş arsaları kastediyorum şimdi ki gibi betonlaşmanın olmadığı yıllarda saf temiz bir şekilde lastik ayakkabılarla kendini sahalarda hissettiren arsalarda taşları kale direği yaptığımız akşama kadar oynadığımız eve geldiğimizde süpürgenin ters tarafı ile cezalandırıldığımız baba korkusuyla kendimizi dersin başında bulduğumuz yıllar …