Komut gırtlaktan verilir, siz kendi jahilliğinize gülüyorsunuz

Orta mektebi bitirdik, başladık liseye. Fakat köyde okuduğumuzdan mıdır nedir, ilk sekiz sene gevşek geçmişti, yani gevşek geçtiğini liseye başlayınca anladık. Lisede heykel gibi ciddi muallimler, soğuk harp döneminden kalma, gülse sanki tüm demir perde de buna gülecekmiş gibi düşünüp sertliğinden zerre miskal taviz vermeyen öğretmen hanımlar, asık suratı şiâr edinmiş idareciler. Bu ahvâl ve şerâit içinde, talebe ile muhabbeti olan tek adam müstahdem, selamlar kelamlar, çak bi beşlik adamım filan seviyesinde münasebetler. Haricinde taşa dönen şehrin firarileri kıvamında bir mektep idi. Yav arkadaş, bizi buraya lise hatırası mı anlatmaya topladın diyeceksiniz de ayıp olmasın diye demiyorsunuz gibime geliyor, o yüzden mevzumuza rafine bir giriş yapıyorum. Bu tahsil gördüğüm lisede, sanki dünyanın yükünü taşıyan, beş kara iki de deniz muharebesi kazanıp senelerce Devlet-i Âliyye’nin hâdimi olmuş gibi davranan bir 'beden terbiyesi' hocası vardı. Bu zât mareşal rütbesini elinin tersiyle itmiş de beden eğitimi derslerinde muallimlik yapmaya başlamış gibi hâl ve hareketlerle talebenin de bazen bıyık altından, bazen de alenî güldüğü bir kişiydi. Pazartesi ve Cuma günleri marş söyleme seremonisinde, müdürün alışıldık nutuklarının evvelinde kalabalığı susturmak sonrasında ise marşa geçileceği zaman esas duruş komutlarını verirdi. Bu komutları verirken her seferinde bir rhağaaat! Zzzırollll! Diye seslenirdi ki, talebe her seferinde güler, o da artık alıştığından mıdır nedir, ekseriyetle görmezlikten gelirdi. Bu kahkahanın desibeli eğer yüksekse ‘komut ghırtlaktan verilir, siz kendi jahilliğinize gülüyorsunuz’ diye uşakları paylardı. Belki komut gerçekten ‘ghırtlaktan’ veriliyor, doğru olabilir, bilmiyorum ama burada mesele şu ki, bazen yaptığın işi çok ciddiye almak da insanı makara malzemesi yapıyor, belki de karikatür bir tipe çeviriyor. Sektörden bağımsız olarak bazı insanlar görüyorum, dünyanın en mühim işini yapıyormuş gibi davranıyorlar. Elbette iş dediğin mesele savsaklanmamalı, onu da demiyorum tabi lakin işini de çok ciddiye alırsan da böyle ‘adamınan eğlanmalık’ vaziyetler çıkıyor. Yav hacı, dünyanın en önemli işini sen yapmıyorsun, sen orada olmasan işler daha kötüye gitmeyecek, bir gün dâr-ı bekâya nakl-i mekân idince, yerinin ne çabuk doldurulduğuna o kadar çok şaşıracaksın ki, o kadar yani. O yüzden de bazen komutun gırtlaktan verildiğini bilsen de salla, sen dümdüz komut ver, ne olacak yaa, hayır ne olacak?