Plastik çakmağı olan adamın dramı Eşyalara çok değer veriyoruz. Tamam mal canın yongası, mal mülk para pul olmadan olmaz. Hatta ne demiş parasever birisi ‘mal bu, can değil ki veresin’. İnsan bu devirde şerefini, namusunu, haysiyetini para ile muhafaza ediyor, bunların hepsi tamam. Fakat malı, mülkü, eşyayı hayatının merkezine koymak, bunlarla adam olduğunu, muteber bir insan olduğunu iddia etmek veya öyle düşünmek çok sıhhatli bir fikir değilmiş ve bu husus ile alakalı bir daha konuşmak lazımmış gibi geliyor. Üstündeki falan amblemi için giyilen tişörtler, ayakkabılar, saatler, çakmaklar… Çakmak demişken geçenlerde bir tanıdık bir hadise nakletti. Komşusu, ufak tefek bir esnaf olmasına rağmen kendisini çok büyük, çok zengin, Forbes ilk 500 içinde gibi lanse eden ve tüm hayatını buna göre inşa etmiş birisi imiş. Hatta her gittiği yerde ben ne biçim adamım diye anlatır dururmuş. Zengin olan zenginim demez ya, neyse. Bu şahıs bir vakit evvel yaşadığı trajik hadiseyi döş döverek, hayıflanarak nakletmiş: ‘ortağım, geçen bir ortama gittim, herkes sigarasını çakmağını çıkardı, herkesin metal çakmağı vardı, benimki plastikti, çok utandım, kendimi çok kötü hissettim, ne durumlara düştüm’. Aynı ödüllü filmlerde olduğu gibi uzaklara gözleri dalarak bir süre durup, hayatta insan ne durumlara düşüyor diye pek bir mahzun olmuş. Hadise bir sitcom dizisinden bir sahne değil, bilfiil yaşanmıştır. Gülmekten harap olup, haykırarak dinlediğim bu vaka şahsıma daha sonra birçok şey düşündürdü. Bu etiket, şaşaa hastalığı çok münferit değil, kitle halinde tedaviye ve terapiye muhtaç bir sürü yığınlar var. Bunlarla aynı havayı soluyoruz. Bu adamlar her yerdeler, dükkânda, mahallede, fabrikada, yolda, yolakta, çatakta ve batakta, karada denizde ve havada… Çoğalarak geliyorlar. Bu ademoğluna, plastik çakmak taşımayı düşüklük olarak ne gösteriyor ne düşündürtüyor? Tahmin odur ki, yokluk içinde geçen çocukluğun devamında eline üç beş kuruş geçince ‘ooo may gaaad para ne iyi şeymiş, tavuk dönere elveda, etliekmek yiyeceğim, yanında da ayran, tövbeler olsun, zenginlik demek böyle şey’ diye kendine gaz vere vere, kendini Nasdaq’ta işlem gören şirketin sahibi konumuna getirmiş. Zor hayatlar vesselam, emin olun çok zor. Bir şey olmaya çalışmak, bir makam ve servet için uğraşmak anlaşılır, akıl mantığa sığar bir mesele. Dert, insanın hiçbir şey olmadan, olmaya çalıştığı seviyede zannetmesi. Bu hadiseye has karaladığımız kıta ile mevzuyu noktalayalım: Oturma masaya plastik çakmakla zinhar, İncinir de gururun adam, rüsvay olursun. Zippo benzinli bilmem nesi, sor ki ne kadar, Herkes makiyato içer, sen çay olursun.